İnsancıl Kapitalizm

Konu: İnsancıl Kapitalizm Paz Ocak 11, 2009 4:12 pm

Tango isimli, dünya çapındaki konfeksiyon mağazaları zinciri harika koleksiyonlar sunuyor. Kadınlar, Tango'ya girdiğinde kendilerinden geçiyor.

Deyim yerindeyse mağara devrindeki avcılar gibi beğendikleri ürünleri hedef alıp, bunları diğerlerinden önce avlamaya çalışıyor. Bu mağazada fiyatlar da oldukça uygun. Kalite pek iyi değil ama kadınların da buradan almaya niyetli olduğu şeyleri ömür boyu giymeye niyeti yok. Tango'nun elemanları asgari ücretle çalışıyor. İşleri çok yoğun ve çok yoruluyorlar. Müdür onlara, "Güler yüzlü olun" diyor; ama kendisi çalışanlara karşı hiç güler yüzlü değil. Elemanlarının ne hatırını soruyor, ne de herhangi bir ricalarında anlayış gösteriyor. Bütün bunlara rağmen bu personel için, ismi bilinen bir marka kuruluşta çalışmak bile çok iyi. Çünkü asgari ücretle de olsa iş bulmak çok zor.
Tango açıldığından beri, aynı caddenin işlek olmayan kısmındaki Ayşe Pezekoğlu'na ait butiğin işleri kötü. Ayşe Hanım, mallarını Osmanbey'den alıyor. Malları kendisi seçiyor. Ancak Tango mağazası kadar büyük çaplı alışveriş yapamadığı için uygun fiyattan alamıyor. Ayrıca kendi tasarım ekibi olmadığından, Osmanbey'e mal veren mağazaların tasarımcısının zevki olan ürünlerin içinden tercihte bulunmak zorunda kalıyor. Ayşe Pezekoğlu'nun butiğinde çalışan Zehra, müşterinin ne istediğini çok iyi biliyor. Ancak Pezekoğlu, Zehra'yı hiçbir zaman satın alma sürecine dahil etmediğinden dükkanda gitmeyen ürünleri alıyor. Zaten caddenin işlek kısmında olmadığından da çok müşteri gelmiyor. Gelenler ise dükkandaki ürünleri beğenmiyor. Ayşe Pezekoğlu'nun işleri kötüye gidiyor.
Tango'dan alışveriş yapan genç kadınlar arasında bu mağaza bir efsane. Öyle mükemmel bir pazarlama taktiği uygulanıyor ki, Dilara isimli genç bir müşteri, kendisine hayaliniz ne diye sorulduğunda, "Bir köyde yaşamak istiyorum; içinde bir Tango mağazası, bir de DVD'ci olsun yeter." cevabını veriyor. Dilara üniversiteyi bitirip iş aramaya başladığında Tango'nun eleman aradığını keşfediyor. Bu şirketin muhasebe bölümünde işe başlıyor. Kuruluş, kârı maksimize edebilmek için ürünleri sezon sonu indiriminde kalmayacak şekilde ithal ediyor. Aynı zamanda şirkette maliyetleri en aza indirebilmek için inanılmaz bir gayret var. Dilara'nın yöneticisi Nermin Hanım da dengesiz bir insan ve sık sık bölüm çalışanlarını hırpalıyor.
Ancak şirketin maliyetleri düşürme gayreti sırasında Nermin Hanım da kriz bahane edilerek işten çıkarılıyor. Dilara'nın Tango'ya bakışı değişiyor. Nermin Hanım'ı çok hoşlanmasa da, o çok sevdiği ürünleri satan kuruluşun pek de insani olmayan bir şekilde davranması onu rahatsız ediyor. Nermin Hanım, 47 yaşında ve üniversite mezunu. Başka şirketlere muhasebe müdürlüğü pozisyonları için müracaatta bulunuyor. Fakat büyük kuruluşların hemen hepsi 30-35 yaş aralığında genç müdür arıyor.
Ayşe Pezekoğlu sonunda butiği kapatmak zorunda kalıyor. Ne iş yapacağını bilemiyor. İş aramaya başlıyor. 43 yaşından sonra dükkanı kapatmış lise mezunu bir kadın ne yapabilir ki? Şirketlerin hepsi genç ve üniversite mezunu insanları istiyor. Ayrıca Ayşe Hanım'ın kurumsal bir şirkette iş tecrübesi de yok. Bu arada Tango'nun Nermin Hanım'ı işten çıkaran İnsan Kaynaklarından Sorumlu Genel Müdür Yardımcısı Serkan Bey işten atılıyor. O da 40 yaşında. Oğlu özel okulda okuyor. Taksitlerini hâlâ ödediği bir villada oturuyor. Kriz ortamında Tango'daki maaşı kadar para kazanabileceği bir iş bulabileceğini pek düşünmüyor. Bu arada Dilara, farkında olmadan ofis hırsızlığına başlıyor. Ofisten paket kağıt ve zımba taşıyor evine. Üstelik bütün özel görüşmelerini de şirket telefonundan yapıyor. Bu arada gazetede daha iyi bir iş fırsatı görünce görüşmeye gitmeye karar veriyor.
Ayşe Pezekoğlu, Nermin Hanım, Serkan Bey, Dilara ve Zehra tamamen birbirlerinden habersiz olarak, bir iş görüşmesi için Kadıköy'den Karaköy'e giden şehir hatları vapurunun farklı kompartımanlarına oturuyorlar.